استاندارد ملی ایران 14976-2 چاپ اول ۱۳۹۷

قسمت 2: دریچه­ های آدم ­رو و آب­گیر ساخته شده از چدن

 هدف از تدوین این استاندارد، تعیین ویژگی­‌های دریچه‌­های آدم‌­رو و آب­گیر ساخته شده از چدن گرافیتی ورقه­ای (چدن خاکستری) و /یا چدن گرافیتی کروی، در ترکیب با بتن یا بدون آن، دارای دهانه توخالی با قطر اسمی mm ۱۰۰۰ و کمتر برای پوشاندن آب­گیرها، آدم‌­روها و اتاقک­‌های بازدید به منظور نصب در نواحی با تردد وسایل نقلیه و /یا پیاده رو است.

این استاندارد برای دریچه‌­های آدم­‌رو و آب­گیر به منظور استفاده در موارد زیر کاربرد دارد:

– نواحی که فقط برای پیاده‌­ها و دوچرخه‌­سوارها استفاده می­‌شود (حداقل رده 15A)،

– نواحی پیاده‌­رو و نظایر آن یا نواحی پارک خودرو (حداقل رده 125B)،

– نواحی حاشیه جداول خیابان­‌ها، که هنگامی که اندازه­‌گیری از لبه حاشیه جدول انجام می­‌شود، حداکثرm ۰٫۵ تا ماشین‌­رو  و m۰٫۲ تا پیاده‌­رو امتداد می‌یابند (حداقل رده 250C)،

– قسمت ماشین­رو خیابان­ها (شامل خیابان­های پیاده­رو)، شانه­های آسفالتی[8] و نواحی پارک خودرو، برای تمام انواع خودروهای جاده­ای (حداقل رده 400 D)،

– نواحی تحمل­کننده وسایل نقلیه سنگین از قبیل لنگرگاه­ها و فرودگاه­ها (حداقل رده 600 E)،

– نواحی که به طور ویژه تحمل­کننده وسایل نقلیه سنگین هستند، مانند فرودگاه­ها (حداقل رده 900 F).

این استاندارد به تنهایی کاربرد نداشته و فقط در ترکیب با استاندارد ملی ایران شماره ۱-۱۴۹۷۶ کاربرد دارد. همچنین، راهنمای استفاده از درپوش[9] /قسمت مشبک[10] ساخته شده از چدن همراه با قاب­هایی طبق استاندارد ملی ایران شماره ۳-۱۴۹۷۶، ۴- ۱۴۹۷۶ ، ۵-۱۴۹۷۶ و ۶-۱۴۹۷۶ در این استاندارد ارائه می­شود.

این استاندارد برای موارد زیر کاربرد ندارد:

– قسمت های مشبک مقعر برای رده 400D نصب شده در قسمت ماشین­رو خیابان­ها یا شانه­های آسفالتی و قسمت­های مشبک مقعر برای رده­های 600 E و: 900F